Pełnia lata

Dla poetyckiego przedstawienia upływu czasu często służy cykl wegetacyjny. Na obrazku najpierw pojawia się drzewko osypane białym lub blado-różowym kwieciem, później pokryte gąszczem intensywnie zielonego listowia, przechodzącego następnie w płomienne barwy, aby wreszcie skończyć w postaci czarnych nagich konarów. Może być też nieco szerszy krajobraz, ale zmienne warunki atmosferyczne i roślinność muszą być obecne ;) To dość trafne przedstawienie, nie mam nic przeciwko.

Ale równocześnie mam wrażenie, że to samo można by oddać za pomocą samego światła. A konkretniej światła popołudniowo-wieczornego słońca. W marcu jego promienie stają się ostre jak nóż, rozcinając krystaliczne niebo; późną wiosną i u progu lata są pełne pasji i energii, niczym uwertura do Jeziora Łabędziego. Potrafią zamienić zwykłe betonowe bloki mieszkalne i skłębione chmury w scenerię godną baśniowej opowieści ;) Z czasem światło pozornie traci swoją porywczość, staję się nieco spokojniejsze i świadome swojej mocy, ale jednocześnie nadal niesie ze sobą skondensowane emocje i pragnienia. Jesienne zachody słońca osnuwają są delikatną mgiełką nieprzejrzystości, przepełniają nostalgią i wspomnieniami. Nie ma tu ostrości, promienie przypominają raczej smugi farby na płótnie. Gasną i cichną, coraz bardziej rozmywając się wśród fioletowego mroku. Zimą stają się jeszcze bardziej wycofane i senne, zanurzone w jakimś dziwnym oddaleniu od świata.

Tak… światło również zatacza odwieczny krąg narodzin i śmierci, blasku i przygasania…  

Do tytułowej pory roku zostało jeszcze trochę czasu, ale wystarczy chwila z Baque od Slumberhouse, aby przenieść się na leniwą wędrówkę po polnych dróżkach oblanych właśnie takimi, lepkimi promieniami letniego słońca.  

Miasto i ludzie zostały daleko, wokół widać tylko pola rozciągnięte na pagórkowatych zboczach, na horyzoncie majaczy linia lasu. Piaszczysta droga wije się wśród falujących łanów dojrzałego zboża, gdzieniegdzie już zebranego w snopy. Słońce powoli zaczyna chylić się ku zachodowi, ale ciągle parzy skórę na odkrytych ramionach. Z okolicznych rowów i kęp wysokich traw dobiega jednostajna muzyka świerszczy, czasem z chaszczy dobiega cichy szelest i trzepot skrzydeł polnego ptaka.

Baque otwiera się otulającym akordem miękkiej ambry i słodkich owoców, doprawionych nieco wanilią. Wystarczy  na chwilę zboczyć z dróżki, aby znaleźć się w starym sadzie, pełnym drzew obwieszonych dojrzałymi morelami. Owoce są dojrzałe i tak miękkie, że bez trudu rozdwajają się w rękach. Miąższ wręcz rozpływa się w ustach, a lepki sok brudzi palce. 

Słodycz moreli miesza się z akordem słomy i siana, suszącego się w wysokich stogach. Rozrzucone gdzieniegdzie źdźbła szeleszczą pod stopami, a na boki nerwowo uciekają spłoszone myszy i podskakujące w popłochu koniki polne.

Zapach gęstnieje i staje się nieco bardziej esencjonalny. Pojawiają się nuty wyschniętych liści tytoniu, porozwieszanych na sznurach rozpiętych pomiędzy tyczkowatymi palikami. W to wszystko zostaje ładnie wpleciony akord cedrowego drewna.

Gdy docieramy do zagajnika, naturalnym wydaje się pomysł, aby na chwilę usiąść w półcieniu rzucanym przez poruszane delikatnymi powiewami wiatru gałęzie. Wyraźnie wyczuwalny staje się miód, z tym, że jest to jeden z tych gęstych i ciemnych miodów; jak dla mnie spadziowy, ewentualnie gryczany. W tym momencie w Baque zaczyna pojawiać się też typowa dla większości Slumberhouseów baza, która kojarzy mi się z balsamiczno-żywicznym syropem. 

Na chwilę struchlałam, pomna tego, w co przemienił się na mojej skórze Ore; ale nie – w tym przypadku nie ma mowy o morderczej ulepności i mdlącej słodyczy, chociaż gdzieś tam w tle czai się ta sama groźba ;)

Słońce zawisa nad horyzontem, rozlewając na niebie złocistoróżową poświatę, świerszcze niestrudzenie wygrywają wieczorny koncert. Upał nieco słabnie, wyrywając z letargu drzemiące w ciągu dnia istoty. Istna sielanka.

Tylko jedna mała wada – wodząc nosem po przedramieniu z zachwytem oddaje się malowaniu wyimaginowanego obrazu, obawiam się jednak, że użyty globalnie, w moim przypadku Baque mógłby okazać się odrobinę zbyt męczący. Ale może to kwestia odpowiedniego nastroju ;)

Źródła ilustracji:

Pierwsze: national-geographic.pl, autor Rene66

Drugie: krajobrazy.pl

Trzecie: moje, stare ;)