Chłodny świt

Dzieła sygnowane nazwiskiem Oliviera Durbano należą do tych, które automatycznie trafiają do szufladki podpisanej koniecznie trzeba przetestować, choćby nie wiem jakie dziwactwa figurowały w składzie. Nie przeszkadza mi również, że seria rozrasta się ponad planowane siedem kompozycji.

Skłamałabym, gdybym rzekła iż wszystkie z dotychczasowych dzieł wzbudzają mój entuzjazm, jednak dwa z nich stoją na tyle wysoko w moim prywatnym rankingu, że na każdą nową propozycję czekam z zainteresowaniem. Moją ciekawość mogłaby osłabić chyba tylko długa i konsekwentna seria gniotów, a na to się na razie, na szczęście, chyba nie zanosi ;)

Na Heliotrope szykowałam się więc niecierpliwie.

W otwarciu dominuje zimne elemi i krystaliczne olibanum. Ten nader obiecujący początek sprawia, że czuję się jak gdybym otworzyła na oścież okno w późnojesienny poranek, kiedy pierwsze promienie słońca nie przynoszą ciepła, lecz są obecne jedynie w postaci ostrego blasku rozświetlającego horyzont. Srebrzysty szron nadal skrzy się na gałęziach, a powietrze przenika jeszcze nocne zimno. Oddech zamienia się w obłoczki pary, stapiające się szybko z przenikliwym chłodem. Ten obraz trwa chwilę krótką, zbyt krótką nawet, bo ja osobiście nie miałabym nic przeciwko utrzymaniu takiego klimatu ;)

Oto wstaje dzień, przesączający się mandarynkową poświatą przez szyby haftowane zmrożonym ornamentem.

Nie jestem fanką cytrusów w perfumach, wyznaję uczciwie i otwarcie. Pomarańczowych w szczególności. Ale w tym przypadku nie będę bardzo narzekać. Bo szczerze mówiąc, nie mam na co; mandarynka w tym wydaniu nie jest wcale zła. Lepki, gorzko-słodkawy sok wkrada się do zapachu, ożywiając go  niczym ciepły oddech muskający policzek. Spod przyprószonych białą sadzą gałęzi zaczynają wyzierać intensywnie czerwone owoce i obleczone w purpurę liście, niczym namacalne przejawy pulsującego życia. Dodatkowo bicie serca przyspiesza szczypta imbiru, ogrzewająca nieco zapach, mimo ciągłej obecności kadzidła w tle. Pomiędzy tym wszystkim skrzy się nieco pudrowy, kwiatowy pył, nieuchwytny na kształt gry świateł.

Wraz z upływem czasu zapach wędruję w stronę cedrowej drzewności, nadal przetykanej słabnącym olibanum. Zimny świt nie przemienia się jednak w ciepły dzień, bo Heliotrope nie traci swojego balsamicznego rodowodu. Może i promienie słońca stopiły ozdobny szron, ale wystarczy skryć się w cień, by podmuchy ostrego wiatru stały się dokuczliwe.

Nie da się ukryć, że Heliotrope to zapach oryginalny i zaskakujący swą urodą. W tym przypadku chłód kadzidła przełamany delikatną słodyczą tworzy niezwykle przyjemną kompozycje, ale… ale… no właśnie, jest pewne ale ;)

 

Niestety, w moim odczuciu brak mu tej iskry geniuszu, która cechuje Rock Crystal czy Black Tourmaline. Doceniam koncept i kunszt, jednak nie czuję się porwana. Obezwładniona przez zachwyt. Czy jakkolwiek inaczej chcieć to nazwać ;) Może następnym razem obejdzie się bez eksperymentów z owocami i kolejny zilustrowany kamień zawładnie mym sercem? ^^ 

Za ilustracje posłużyły zdjęcie pożyczone z deviantarta, z galerii:

mintnpepper

johnnie2bad 

lilyredhaired