Pieprzny powiew w morzu traw ;)

Przymierzając się do kolejnego wpisu, zauważyłam, że jak dotąd nie poświęciłam żadnego posta zapachom od Comme des Garçons. Zważywszy na fakt, że w gronie moich ulubieńców znajduje się trzech przedstawicieli tej marki, najwyższy czas w końcu poświęcić jej kilka słów. O faworytach będzie innym razem, dziś za to pomarudzę co nieco o dwóch kolorach z nowej serii Play.

Wystarczy rzut oka na dostępne barwy i spis nut, aby bez trudu dokonać wyboru najlepiej rokującego kandydata.

Ależ oczywiście, że mam na myśli Black, jakżeby inaczej ;)

Otwarcie to wręcz natarcie (pozwalając sobie na koszmarny rym ^^) świdrującego w nosie pieprzu. Aczkolwiek ten atak wcale nie wywołuje chęci ucieczki; w tym wydaniu jest to pieprz nadzwyczaj przyjemny, rzec by można, że wręcz ożywczy i niebywale energetyczny. Kiedy odłożymy ten nadpobudliwy młynek i rozgonimy w końcu opary, okaże się, że Czarnemu zachciało się przyodziać w nutę przywodzącą na myśl staroświecką wodę kolońską. Obwiniam o to obecny w składzie mech. Nie ukrywam również, że w tym momencie mój entuzjazm nieco osłabł.

Na szczęście wkrótce ten niefortunny składnik zostaje zagłuszony przez coś zdecydowanie  bardziej obiecującego – pojawia się mianowicie czarna herbata. Otwieramy puszkę wypełnioną suszonymi czarnymi liśćmi oraz gałązkami i natychmiast czujemy gorzkawą cudowną woń, dodatkowo jakby odrobinkę podwędzoną (Lapsang to to nie jest, ale lekki dymek musiał otulić i tę odmianę ^^). Teraz wystarczy dorzucić trochę suszonych ziół i tak doprawioną mieszankę można zalać wrzątkiem, aby uzyskać pikantny, rozgrzewający napitek ;) 

Tylko po co pić, skoro lepiej wąchać? Zwłaszcza, że z czasem Black zyskuje coraz więcej urody. W tle pojawia się delikatne kadzidło i woń suchego drewna. I to wszystko cały czas przyprawione obficie pieprzem, bo nie da się zapomnieć, że to on wygrywa w tym przypadku pierwsze skrzypce.

O ile to, że Mr Black okazał się dość fascynującym obiektem nie zadziwiło mnie zbytnio, to nigdy nie spodziewałabym się, że moje zainteresowanie może wzbudzić Mr Green ^^

Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że spodoba mi się zapach, w którego nutach rej wiodą mięta, limonka i bazylia, to zaprzęgając do pracy mimikę zaprezentowałabym mu zapewne wyraz twarzy pełen powątpiewania i dezaprobaty.

Myliłabym się wielce decydując się na taką reakcję, gdyby doszło do takiej rozmowy ;)

Bo Zielony, o zgrozo, nie wiem jakim cudem z takim składem, naprawdę mi się podoba! Nie odstraszył mnie orzeźwiający, musujący początek; nie zniechęciła trawiasta kontynuacja.

W tym wypadku przymiotnik świeży, choć zupełnie na miejscu, nie czyni despektu opisywanej kompozycji.

Limonka obecna w otwarciu nie trąci chemiczną nutą odświeżaczy powietrza (a zwykle takie mam podejście do świeżych zapachów ;P), jest soczysta i gorzka, niczym świeżo starta skórka.

Myślę o letnim poranku, ogrodzie skąpanym w promieniach słońca, werandzie i stoliku, na którym stoi wysoka szklanka pełna zimnego krystalicznego płynu, zamglona i wilgotna od skraplającej się na zewnętrznych ściankach wody. Wystarczy jeszcze pacnąć rosnącą w kamionkowych doniczkach bazylię, żeby wzbogacić zapach kolejnym akordem. Zresztą zaraz otworzę tylną furtkę mojego ogrodu i ruszę na spacer przez morze traw :)

Mięta (chyba po raz pierwszy) nie psuje w moim odczuciu zapachu; jest trawiasta, pełna soku, ale nie trąci takim agresywnym zielskiem jak Navegar czy Victrix. Daje efekt podobny do podmuchu chłodnego wiatru w upalny dzień.

A gdy jeszcze dodać do tego jałowiec… Cóż, jeśli ktoś uważa jałowiec za dar niebios, dzięki któremu ludzkość może wyrabiać tak wspaniały produkt jak gin, bez wątpienia powita tę nutę entuzjastycznie ^^ W tym momencie wyznaję, że Green zdołał przezwyciężyć moje uprzedzenia.

Ale i tak najlepsze jest zakończenie, skąpane w wetiwerowej goryczy i głębi ostrego cedru. Z falującej krainy szumiących traw, wysokich na cztery łokcie, wkraczam do mokrego lasu, zroszonego gwałtownym, letnim deszczem…

Carramba, nie wierzę, że to napisałam; może te upały uszkodziły moją zdolność postrzegania? Szczerze mówiąc, nie wiem, czy potrafiłabym nosić Green na dłuższą metę, ale myśl, że mogłabym spróbować nie jest mi wstrętna… ^^

P.S.

A butelki z patrzącymi serduszkami, czemu tylu osobom się nie podobają? Według mnie są absurdalnie urocze ;)  

Źródła ilustracji:

pl.123rf.com

petchonka.com

didyouknowarchive.com

panoramio.com