Night of hunters

Wygląda na to, że w sierpniu mam szansę pobić rekord, jeśli chodzi o ilość wpisów. Szkoda, że zanosi się raczej na rekord niechlubny. A plany były wielce chwalebne, zabrać się do roboty, systematyczność, itepe…

I co z tego wyszło? To, co zwykle w przypadku tego typu postanowień. Czyli, ujmując rzecz metaforycznie – kupa ;)

Przechodząc do przyjemniejszych i właściwszych rozważań; jest taka część doby, która sprzyja uczuciom rozbuchanym i mimowolnie otwiera umysł na wzmożoną intensywność przeżyć. Wybór tejże pory to rzecz subiektywna, w moim przypadku jest jednak oczywisty – jak już chyba kiedyś mi się wymsknęło, żeruję najchętniej nocą.

Gdzieś kiedyś czytałam, że ponoć wielu pisarzy przyznaje, że najlepiej tworzy im się pomiędzy godziną pierwszą a trzecią w nocy. To zapewne znaczne uogólnienie, jednak coś w tym jest… Do miana pisarza mi daleko ^^, jednak jeśliby się nad tym zastanowić, to większość moich wypocin powstawała (i powstaje), gdy wskazówki zegara minęły już północ (tylko w swej tępocie nie mogę znaleźć gdzie przestawia się zegar na blogu XD).

Coś więc musi być w tej magicznej nocnej aurze; pod warunkiem, że jest się osobnikiem lubiącym świat obleczony srebrzystym światłem księżyca, bo są też tacy, co nad ten cudny widok przedkładają sen i następnie aktywność o poranku. Cóż, niech i tak będzie, zawsze powtarzam, że różnorodność jest jedną z najpiękniejszych cech tego świata ;)

Tak się ładnie składa, że dzisiejsze pachnidło Czerń ma w nazwie, a któż nadawałby się lepiej na myśliwego czającego się w mroku niż oud? ;)

W wyniku szybkiej analizy można zgadnąć, że chodzi o Black Oud. Tylko nie Montalowski, a ten od LM Parfums. I on też o wiele bardziej zasługuję na to piękne miano.

Tytuł posta może być nieco mylący, bo moi nocni łowcy ścigać będą nie zwierzynę, a ulotne marzenia.

Pierwsze tchnienie oudu jest niezwykle przyjazne, przez moment chciałoby się powiedzieć ciepłe wręcz. Aczkolwiek ja nie miewam, poza dwoma trzy trzema wyjątkami, problemu z ta nutą; oud mi więc niestraszny ;)

Przez moment przewija się korzenna smuga przypraw, trochę kminu, gałki muszkatołowej, cynamonu i nieco suchego sandałowca. Niczym garść pyłu sypnięta na stół, niczym powiewy ciepłego powietrza, będące wspomnieniem nagrzanego słońcem dnia… Równie ulotne i szybko rozwiewające się niczym dym. Ale nic nie szkodzi. Bo teraz pojawia się najlepsza część ;)

Oud staje się bardziej zdecydowany, zaczyna mu towarzyszyć kadzidło i ostre cedrowe drewno, pojawia się jakaś animalna nuta, jakby cywet, którą jednak tak się wpasowuje w nastrój, że znoszę ją bez jednego słowa narzekania ;)

Nagłe uderzenie adrenaliny, krew zaczyna szybciej krążyć w żyłach. Myśliwy wyczuwa dziwne, podskórne podniecenie. Nagle otwiera się cały świat, mrzonki urastają do rangi planów i zadziwiająco konkretnych projektów, a dotychczasowe przeszkody kruszą się i obracają w proch. Najbardziej nierealne marzenia wcale nie wydają się niemożliwe do spełnienia; powietrze staje się gęste od przepełniającej je euforii.

Być może noc szepcze do ucha zwodnicze obietnice, korzysta z tego, że w ciemności kształty i kontury bywają rozmyte… A być może dodaje skrzydeł, pozwalając uwierzyć, że nie zawsze należy wierzyć stwierdzeniom, że „to niemożliwe”…

Gdy opadnie już napięcie, oud nieco uspokaja się, z powrotem staje się miękki, bardziej przyjazny, opatulony sandałowcem i lekko pikantną wanilią. Myśliwy zaczyna czuć zmęczenie i senność. Całonocne polowanie to w końcu niełatwa rzecz, ale to wyczerpanie z gatunku tych przyjemnych…

A gdy ostanie akordy Czarnego Oudu przycichną, gdy słońce bezlitośnie oświetli asfaltowe ulice i dziesięciopiętrowe bloki, odzierając je z potencjalnej przynależności do krainy czarów i opowieści, przychodzi to samo uczucie smutku, które często towarzyszy szelestowi papieru, gdy zamyka się tylna okładka książki lub okrutnie ostatecznej wędrówce napisów końcowych po ekranie. Nie da się ukryć, bezlitosna konstatacja kiełkuje w umyśle – jesteś TU, a nie TAM. I na dodatek sprawa jest beznadziejna, raz przeżuci i wypluci przez literaturę lub film na zawsze już będziemy nosić w sobie bliznę tej ulotnej tęsknoty. A że było, oj, było warto to inna sprawa.

Z Black Oud jest inaczej – szklany flakonik wypełniony magicznym eliksirem wydaje się na wyciągnięcie ręki.

No, może nie jest aż tak łatwo; pojawia się bowiem inne, głęboko egzystencjalne pytanie – Dlaczego niespodziewane i pokaźne napływy gotówki jakoś mnie nie lubią? ;)

Ręka się wycofuje, ale tylko chwilowo. Łowca musi trwać w gotowości ;)

A tak na marginesie; ja w końcu uciułałam pieniądze na Bowmakers, a ktoś niecnie wykupił cały zapas! I teraz, chcąc nie chcąc, muszę się ćwiczyć w cnocie cierpliwości! ;)

A ilustracje pochodzą stąd:

dipity.com, by hector salazar

anexcerciseindiscipline.wordpress.com; dreams by whisperfall

psdvault.com; the portal of my drreams by kimoz

A tytuł posta pożyczyłam od Tori Amos ;)