Kot w lawendzie

Istnieją takie składniki perfum, które wzbudzają we mnie niezdrowe podniecenie (aż przydałby się kwantyfikator mały na początku ;P). Analogicznie, istnieją też takie, względem których pozostaje sceptyczna. Na przykład taka lawenda.

Nie mogę powiedzieć, że jej zapach jest mi niemiły; co to, to nie. Wręcz przeciwnie, chętnie stosuję w lecie lawendowe kremy chłodzące do stóp, nie przeszkadzają mi żele pod prysznic, nie wspominając o lawendzie formie kwiecia surowego bądź suszonego – jeśli mój nos wystawiony jest na kontakt w miarę krótkotrwały, nie mam nic przeciwko. Ma w sobie jednak coś takiego owa fioletowa drobinka, co sprawia, że jako składnik perfum zaczyna mnie dość szybko drażnić. Dlatego, gdy widzę lawendę w składzie nie dążę zbyt intensywnie do poznania zapachu, ale nie jestem też nastawiona z góry negatywnie. Tak więc, kiedy trafiło mi się Fourreau Noir podeszłam do niego bez uprzedzeń, ale i bez zbytniego entuzjazmu. 

Tak na marginesie, może i nazwa nie ma zbyt wiele wspólnego z futrem, ale jak raz się zobaczyło limitowany lutensowy flakon ozdobiony cudnym kształtem siedzącego kota, to Fourreau Noir zawsze już będzie kojarzyć się z czarnym futrzakiem. Przynajmniej w moim wypadku ^^ Z tym, że to wszystko zasługa flakonu; gdybym mi kazano pomyśleć o zapachu pasującym do kota, nie zmierzałabym w tę stronę…

Przecież wiadomo, że kot to kształt doskonały, nawet gdy udaje pokurcza ;) 

Mniejsza z tym. A jak wypada lawenda? Na początku w zasadzie nie wysuwa się na pierwszy plan, bo tutaj miejsce dla siebie rezerwują migdały i bób tonka. Efekt jest odrobinę przyciężkawy, choć nieobcy niektórym Lutensom; zapach wydaje się wręcz lepki, zupełnie jak gdyby ktoś w kamionkowej misie ucierał lukier aromatyzowany olejkiem z gorzkich migdałów. I ot tak, kierowany fantazją zdecydował się podprawić swoją mieszankę lawendą. I gdyby nie ona, początkowo wyczuwalna jedynie w tle, zapach stałby się nieznośny, więc w tym przypadku, muszę to przyznać, jej obecność działa zdecydowanie na plus wnosząc trochę ożywczej ostrości w tę syropowatą mieszankę.

I to właśnie lawenda z czasem przejmuje pałeczkę, staje się zdecydowanie bardziej wyczuwalna, tym razem bardziej przywodząc na myśl wysuszone wiązki kwiatów, zebrane pod prowansalskim słońcem, niby ostre, ale pełne wspomnień ciepłych dni. I byłoby nawet całkiem przyjemnie, gdyby nie rozpychające się coraz bardziej piżmo, które sprawia, że zapach zaczyna zmierza w stronę staroświeckich męskich przyborów toaletowych ;)

Chociaż nie czuję się przekonana do włączenia lawendy w zakres interesujących mnie źródeł zapachu, jednak skłonna jestem przyznać, że i z niej można wydobyć całkiem ciekawy efekt. Mój sceptycyzm nieco zmalał. Ale nie zniknął ;)

Nie mogę powiedzieć, że Fourreau Noir dostarcza mi jakichś przykrych wrażeń, ale też nosić nie bardzo mam ochotę. Przyjemnie go przez chwilę protestować, ale lawendę jednak najbardziej lubię w takiej oto postaci:

Ale jeszcze co do kocich skojarzeń…

Nieżyjący już, niestety, kot mojej ciotki przed swoimi wieczorno-nocnymi wypadami miał w zwyczaju tarzać się w krzaczkach lawendy w jej ogrodzie, więc może jednak coś jest na rzeczy…

Ilustracje:

Limitowany flakon Fourreau Noir, podebrany stąd

Moja Freya; biorąc pod uwagę jej osobowość nie wiem czy chciałaby się zaprezentować w wersji wyraźniejszej ;P

Prowansja, z national-geographic.pl