Sandałowiec wśród manuskryptów

I znów zdryfowałam w stronę ciepłego, słodkawego zapachu, chociaż szczerze mówiąc liczyłam na klimaty bardziej drzewne. Sandałowiec potrafi przybierać różne formy, od ostrych, pełnych drzazg wiórów po miękkie, przytulne, wręcz senne.

Gdy mam wybierać, które z tych wcieleń odpowiada mi bardziej, bez wahania decyduję się na pierwsze. Nie mogę jednak stwierdzić, że to drugie mi się nie podoba; też zdarzają się tam obiekty interesujące ;)

Szczerze mówiąc, kiedy zobaczyłam nazwę Santal Majuscule miałam nadzieję, że efekt będzie można zakwalifikować do grupy pierwszej. A już w ogóle, patrząc na plakat stylizowany na stronicę iluminowanej średniowiecznej księgi, wyobrażałam sobie zapach suchy, raczej chłodny, być może nawet nieco zadumany ^^

A dostałam coś zupełnie innego. I cóż, nie zostałam zaskoczona pozytywnie.

Po pierwsze, to jeśli zgodnie z nazwą sandałowiec ma być pisany dużymi literami, to w tym przypadku wszystkie inne komponenty również powinny być potraktowane w ten sposób, bo tytułowy składnik wcale nie wydaje się specjalnie dominować nad resztą.

Otwarcie to całkiem przyjemny splot tłustego sandałowca i olejku różanego; zawiesistego i leniwie rozlewającego się po zakamarkach misternie rzeźbionego drewna. To połączenie wypada nawet interesująco; początkowo róża wydaje się zagarniać dla siebie więcej uwagi, w tle przez moment pojawia się nawet widmo jakichś innych kwiatów, jakby odrobina jaśminu. W miarę szybko przypomina jednak o sobie sandałowiec, który jak gdyby dla równowagi spycha kwiaty nieco na bok, każąc teraz skupić się na swojej urodzie.

Tak, ta faza rozwoju zapachu jest zdecydowanie najlepsza. Atmosfery skryptorium co prawda nie przypomina, efekt pracy zgromadzonych tam mnichów wolałabym zilustrować innym zapachem, ale niech będzie... Misternie zdobione stronice pokryte kaligraficznym pismem, eleganckie roślinne ornamenty… niestety, przewracając stronice można odnieść wrażenie, że kopista zaczął nagle pałać zbyt dużym uwielbieniem dla złoceń, no i w ogóle, zapadł na horror vacui ;)

Zapach z czasem zaczyna się wysładzać, zyskując miodową gęstość oraz deserową puchatość kakaowca. Sandałowiec rozmywa się, staje się coraz bardziej mleczny i pluszowy. I rację mają na fragrantice, staje się niesamowicie podobny do Jeux de Peau, zgroza! Żadne skryptorium, nawet nie antykwariat; to po prostu cukiernia pełna croissantów, drożdżóweczek  i maślanych bułeczek.

Wracając do mojego malkontenctwa...

Po drugie, nie lubię gourmandów. Więc w tym momencie już wiem, że pomimo całkiem udanego początku nie będę kontynuować znajomości z Santal Majuscule. Ale to tylko ja, a ja nie jestem zwolennikiem słodkich otulaczy, nawet na zimę… ^^

A po trzecie, to średniowieczne manuskrypty zasługują na lepszy zapach! ;)

Ilustracje:

Księga z Durrow, z wikipedii ściągnięta

I plakat promujący nowego Lutenasa, z fragrantica.com.pl