Półgłos i półcień

Zgodnie z planem, wędrówki po oudowym uniwersum ciąg dalszy ;) Tym razem jeśliby chcieć podążyć zgodnie z sugestią zawartą w nazwie, to powinno się trafić do perskiego miasta na terenie dzisiejszego Iranu. Zapewne nie wzgardziłabym możliwością zobaczenia kilku zabytków i ruin, ale moje skojarzenia powędrują tym razem w innym kierunku.

Oud Ispahan może być niczym opowieść Szeherezady, jedną z setek historii, przepływających gdzieś całkiem blisko lub bardzo daleko, setki lat temu bądź wcale nie tak dawno. Tak więc w mojej głowie pojawiło się skojarzenie nieco odległe, ale w końcu skoro już tam zawitało, to dlaczego od razu je przepędzać? ;)

Aby wejść w klimat, ilustracja muzyczna na początek; moim skromnym zdaniem jedna z najpiękniejszych arii operowych. 

Ta opowieść wcale nie zaczyna się od gwałtownego wybuchu namiętności ani zmasowanego ataku duszących składników – bo na początku Oud Ispahan zaskakuje… delikatnością. Heh, nie wiem, czy użyłam właściwego słowa; może to tylko kwestia osobistego odbioru, więc ujmijmy rzecz bardziej neutralnie – stosunkowo małą siłą rażenia ;) Bo przyznam szczerze, nie tego się spodziewałam po kompozycji, w której składzie widnieją róża i agar. Na mojej skórze pierwsze takty należą do innego duetu. Otwarcie jest ciche niczym szept, osiadający na ciszy mgiełką introwertycznego labdanum.

Gorzka kropla suchej paczuli czai się w rzucanych ukradkowo spojrzeniach i kiełkującej gdzieś w głębi duszy fascynacji. Labdanum w tym przypadku nie epatuje dymną ostrością (niestety), ani nie spycha zapachu w mroczne otchłanie, ni inne równie klimatyczne odmęty… (co tak lubię ^^)…  – ale bardziej potęguje pełne napięcia oczekiwanie, niczym preludium do mającego za chwilę nastąpić wybuchu niespodziewanych uczuć.

Bo w końcu róża i oud w składzie do czegoś zobowiązują, czyż nie? ;>

Nie upłynie nawet kwadrans, gdy jasne stanie się, że zwodnicze milczenie otwarcia nie skończy się na letnich emocjach. Umysł mąci coraz bardziej wkraczająca z wdziękiem na scenę róża, głęboka i aksamitna, o płatkach grubych i pełnych soku. Z każdą chwilą wybrzmiewa coraz głośniej w rytm bijącego w tle agarowego serca.

I właśnie to serce, początkowo ukryte, a z czasem skupiające na sobie całą uwagę stanowi moim zdaniem najpiękniejszą odsłonę Oud Ispahan. Uparcie i konsekwentnie agar przejmuje kontrolę nad resztą składników; najpierw wybijając się na pierwszy plan pod postacią zachłannej, ostrej, nieco kwaśniej nuty, przywodzącej na myśl nieco złagodzony Un Air d’Arabie Oud od Maison Dorin.

Gdy rozbuchany agar już umocni się na swojej pozycji, spuszcza z tonu, pozwalając oblec się oleisty sandałowiec. W błogim zapomnieniu tonie w jego objęciach, nie chcąc przebudzić się i narazić na odejście w niepamięć.

I tak trwa na skórze; trwa niczym wspomnienie dawnego zrywu uczucia z zamierzchłych dni…

Ilustracje pochodzą z filmu Człowiek, który płakał. , znalezione różnych miejscach . W gruncie rzeczy to też przypadek przewidywalnej historii w ładnej formie, ale mam do niego sentyment ;) I dzięki niemu odkryłam przed laty Poławiaczy pereł…